Ter Apel, Groningen

Een mini-retraite, voor mij alleen, afgezonderd van de wereld. Ik keek er enorm naar uit, even geen contact met die drukke buitenwereld, maar fijn naar binnen keren, contact maken met hetgeen dat zich in mij afspeelt. Tevreden zijn met wat er is, wat dat dan ook maar is. Dat is mijn intentie. Ik strijk neer in Villa Kakelbont, een blokhut op een vakantieboerderij in de zuidhoek van Groningen. Tijd voor meditatie, yoga, zelfonderzoek en onthechting.

Verwachtingen, afzweringen en leegte

Na een rustige eerste avond, ervoer ik de tweede dag enorm veel wisselingen. Blijdschap, ongemak, energie, frustratie, vreugde, eenzaamheid, onrust, eenzaamheid en nog meer onrust. Ik wist al wel dat ik er moeite mee zou gaan hebben: het gebrek aan contact met die (oh zo vervelende en drukke) buitenwereld. Mijn geconditioneerde geest is gehecht aan de connectie met Wieke, mijn vrienden en familie, maar ook aan de informatiestroom van media. Ik had zo goed als alle media afgezworen (ik zou er maar eens mee gaan zitten, met dat ongemak) en had ook het contact met mijn naasten voor een paar dagen opgegeven. 

Nu zat ik hier, na een meditatie, vol frustratie, cravings naar suiker, informatie en vermaak, in een hutje op de hei. Waar de fuck is die tevredenheid? Er is alleen maar een leegte die niet gevuld wordt. Wat? Kan ik daar bij zijn? Tevreden mee zijn?

De leegte van chips-kruimels en pixels

Nou, ik kan je vertellen, nee. Daar kon ik niet bij zijn. Man, wat is het soms toch moeilijk om alleen met jezelf te zijn, zonder afleiding, echt alleen. Ik voelde mijn houding keren en vond mijn heil in een zak chips, dat eigenlijk het leed alleen maar versterkte. Het afgesloten voelen, de dwangmatigheid van het eten om iets weg te maken. Nee. 

Dan ook maar een serie erbij. Ja, dit is goed, hoorde ik mezelf denken. Laat de teugels maar wat vieren. Na een paar minuten bekroop me het gevoel van leegte weer; al die woorden, het verhaal, ik geloofde het niet. Er was nog steeds eenzaamheid. En ik voelde dat de muren van isolatie zich hadden opgebouwd; mijn geest was (in een hele korte tijd!) gehecht geraakt aan de kortstondige dopamine-shots van nieuwe beelden en chips-kruimels. 

Misère. Dat was er. Het voelde alsof ik opgesloten zat in mijn eigen geest. Meditatie retraites zijn niks voor mij. Geef mij maar het wereldse leven van vermaak en afleiding.

Een klein beetje moed..

Ik lig op bed en kijk naast me. Ik zie het beeldje van een olifant dat ik heb meegenomen, ooit gekregen van een vriend. Hij vertelde me dat de olifant in het Boeddhisme symbool stond voor ‘telkens weer opnieuw kunnen beginnen’..

Kan ik dat? Vroeg ik mezelf af.

“Ja.. maar niet nu, want.. “

“Als niet nu, wanneer dan..”

..

“Blijf. “

“Sta op..”

Ik mis Wieke. Ik voelde een verzachting, een klein beetje moed en ik pakte mijn telefoon om haar te bellen. Ze pakt niet op. Kut. Ze belt direct terug. Spanning. Contact. Me uit kunnen spreken. Na een wat stroef begin merkte ik dat de energie in mij weer begon te stromen. De muren die ik voor mezelf had gebouwd in de afgelopen uren werden in een mum van tijd afgebroken door kwetsbaarheid, humor en verbinding. 

Ik heb je nodig

Het grote goed van menselijk contact. Het is niet te onderschatten. Al doe ik dat maar al te graag als ik aan het worstelen ben (nee, ik wil het niet aan gaan, want k w e t s b a a r . .). Keer op keer wordt mij duidelijk hoe ik andere mensen nodig ben om emoties en mezelf te reguleren. Nadat we een tijd gesproken hebben hangen we weer op. Wat is dit anders. Ik voel de energie weer stromen door m’n lichaam. Verbinding met mezelf, door de ander. Ik heb je nodig, mede-mens.

zittend in stilte

of met gedachten

hoe kan ik deze ervaring

een beetje verzachten?